عین شین قاف

عشق وحشی ست،

وقتی تلاش در اهلی کردنش کنی، نابود می شود

.

بلد نبودی دوست داشتنِ منو...

ک بايد وسط شلوغی زنگ ميزدی ميگفتی:

كاش تو اينجا بودی جای همه...

نه اينكه منو يادت بره

و بعد از چند ساعت ک سرت خلوت شد،

تازه یادم بیفتی و بهونه بیاری ک درگیر بودی.

يا مثلا وقتایی ک میرفتی مسافرت

بايد بهم زنگ ميزدی ميگفتی:

اينجا همه چيز خوبه اما عالی نيست چون تو نيستی!

بلد نبودی دوست داشتنِ منو...

ک وقتی دور از من فيلم ميديدی، بايد برام مينوشتی ک:

اگه پيشت نشسته بودم چقدر فيلم برات ديدنی تر ميشد.

بلد نبودی دوست داشتنِ منو...

روزايی ک قهر بوديم بايد بی هوا ميومدی ميگفتی:

ازت دلخورم، اما دوست داشتنت نميذاره دور بمونم ازت.

نه اينكه انقدر دور بشيم از هم

ک يادمون بره يچيزی كمه توی زندگيمون

بايد وقتی ميگفتم دلم تنگ شده،

سوييچ رو ميچرخوندی توی ماشين و قطع كرده نكرده،

صدای بوق زدنت پشت پنجره

مي پيچيد توی گوشم ک منتظرم بودی.

نه اينكه صدای بوق تلفنی ک روم قطع كرده بودی

بپیچه توی گوشم...

بلد نبودی دوست داشتنِ منو...

ک بدونی وقتی تب ميكردم واست

نبايد تاب مياوردی از بی خبری،

باید دیوونگی میکردی...باید میمردی واسم

نه اينكه فكر كنی ببينی آخرين دعوا مقصر کی بود...

بلد نبودی ک بفهمی...

بايد دو دستی ميچسبيدی بهم، ميچسبيدی به خواستنم!

بايد منو از همه بيشتر ميخواستی...

که اگه ميگفتن از دنيات فقط يه نفرو ميتونی برداری و بری،

تو دست ميذاشتی روی من!

بايد مي جنگيدی برام...جوری ک نرسه كسی به پات...

بلد نبودی دوست داشتنِ منو...

انقدری ک حسرت شد همه چيز...

حسرتِ يه دونفره ی پر از عشق...

یه دو نفره ی فراموش نشدنی...

بلد نبودی دوست داشتنِ منو ک بدونی

اين نصف و نيمه بودنا حالمو خوب نميكنه

تو بايد تمامِ خودتو واسم میذاشتی...

باید ديوونه وار عاشقی ميكردی برام...

تو دوست داشتن و دوست داشته شدن رو بلد نبودی

.